Ευρυδίκη Αμανατίδου: Ένα καπέλο για τον καθηγητή

Τίτλος: Ένα καπέλο για τον καθηγητή 

Συγγραφέας: Ευρυδίκη Αμανατίδου

ISBN: 978-618-5147-03-7

Συντελεστές

Φωτογραφία εξωφύλλου: Αναστάσιος Βογιατζίδης
Σχεδιασμός εξωφύλλου, σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου

Σύντομη περίληψη

Ένας διάσημος εφευρέτης προσπαθώντας να βρει λύση στο πρόβλημα του φαλακρού κεφαλιού του, αποφασίζει να φτιάξει ένα ύφασμα με τρομερές και φοβερές ιδιότητες. Και τότε ξεκινούν οι μπελάδες. Τι συμβαίνει επιτέλους στο σπίτι της οδού Ναυσιπλοΐας 15; Κατάσκοποι, ρομπότ, μία γάτα, ένας μόδιστρος της υψηλής κοινωνίας και ένας εξωτικός επισκέπτης θα μπλεχτούν σε μία θεότρελη παρεξήγηση.

Μία ιστορία σε διπλή μορφή για την απληστία, τη ματαιοδοξία αλλά και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο πετάει ελεύθερα στο Διαδίκτυο από τον Δεκέμβριο του 2014.

Κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή .pdf (μέγεθος αρχείου: 859 KB)

Μαρία Χατζή: Το μικρόβιο της ζήλειας

Ήταν κάποτε ένας φούρναρης κι ο βοηθός του κι αυτοί είχαν έναν φούρνο που φούρνιζε και ξεφούρνιζε καλούδια κι όλος ο κόσμος αγόραζε τα λαχταριστά φαγώσιμα.

Μα όπου υπάρχει χαρά και αρμονία, να που η ζήλεια, ένα φοβερό και τρομερό μικρόβιο, τρυπώνει και κάνει τα δικά της. Παράξενο μικρόβιο αλήθεια. Από τόσο δα μικρό που είναι, τόσο που το κεφάλι της καρφίτσας μεγαλύτερο μοιάζει, μπορεί να γίνει τεράστιο σαν τον ελέφαντα, γιατί άμα βρει τροφή, τότε κάνει πανηγύρι. Είναι τόσο φαγανό που όσο και να φάει, δεν κινδυνεύει να σκάσει. Με άλλο τρόπο το πολεμάει κανείς, άμα του στερήσει την τροφή και μείνει άφαγο, κι αυτό όμως πώς θα γίνει;

Το λάδι και το βούτυρο, η ζάχαρη και το αλάτι, το αλεύρι και το ψωμόφτυαρο μαλώνουν, γιατί το μικρόβιο τους βάζει ιδέες και λόγια. Σαν να τους λέει «κακομοίρηδες, δεν είστε όλοι ίσοι σε αυτόν τον φούρνο, εσύ είσαι ο καλύτερος», μα αυτά δεν τα λέει σε έναν και μόνον, μα σε όλους χωριστά. Γιατί έτσι λειτουργεί αυτό το μικρόβιο, να συκοφαντεί, αλλά επειδή φοβάται να τα πει μπροστά σε όλους τα ψέματά του, τα λέει σιγανά, ψιθυριστά, συνωμοτικά.

Κι ο φούρνος γίνεται άνω κάτω, μέχρι που όλοι οι πελάτες φεύγουν και το μαγαζί κλείνει. Μα η κατεργαριά δεν φτουράει κι ας λένε πως δεν έχει ταίρι. Κι όταν η θλίψη και η απόγνωση, η μιζέρια και η κατήφεια έχουν πιάσει αράχνες στον φούρνο μας, τότε η λογική έρχεται να βάλει μία τάξη. Πώς θα γίνει αυτό; Διαβάστε το παραμύθι στο http://www.saitapublications.gr/2013/12/ebook.71.html, κατεβάστε το ελεύθερα και δείτε πώς η αρμονία και η συνεργασία είναι αυτό που κινεί τα πάντα.

Η Μαρία Χατζή έχει έναν μοναδικό τρόπο να περνάει στα παιδιά τα μηνύματά της χωρίς ίχνος διδακτισμού, φυσικά και αβίαστα. Είναι μία θαυμαστή παραμυθού που μηχανεύεται συνέχεια τρόπους να πει τις ιστορίες της έτσι που μέσα από απλά λόγια, ό,τι κακό και άσχημο συμβαίνει στα παραμύθια, να χαθεί με τρόπο μαγικό και στη θέση του να επικρατήσει η ομορφιά κι η καλοσύνη.

Η λαχταριστή εικονογράφηση του φούρνου-παραμυθιού είναι έργο της συγγραφέως και της κόρης της, Ιωάννας Τεκνετζή. 

Βιργινία Χρυσουλάκη: Η σπορά του ήλιου

Εκεί στο νησί του ήλιου, ζει η Μαρία συντροφιά με το γέλιο και το δάκρυ, τις χαρές και τις λύπες της ζωής. Γιατί έτσι είναι τα ανθρώπινα, μια ήλιος και μια βροχή. Γεννήσεις, θάνατοι, γάμοι, αποχαιρετισμοί και νέα συναπαντήματα. Κι έτσι μεγαλώνει η Μαρία, παντρεύεται τον Μανούσο και γεννάει τον Αντώνη της. Κι όπως η Μαρία ποτίζει τον κήπο της, έτσι κι ο μικρός Αντώνης με το ποτιστηράκι του ραντίζει τις λακκουβίτσες. Μα τι θα φυτρώσει εκεί πέρα; Α, δε σας το λέω αυτό, είναι το μεγάλο μυστικό της ιστορίας μας.

Ένα τρυφερό αφήγημα, βελούδινο σαν το μάγουλο ενός μικρού παιδιού, που μοιάζει σαν την ανάσα που χουχουλιάζει την παγωμένη παλάμη. Μια μικρή ιστορία με ένα μεγάλο νόημα. Γιατί όλα στη ζωή έχουν τη θέση τους και την αξία τους, ακόμη κι αυτό το δάκρυ, όσο πικρό κι αν είναι, γεννάει νέα ζωή, χαρά κι ήλιο που φωτίζει γύρω του.

Όμορφα λόγια της Βιργινίας Χρυσουλάκη στολισμένα με τις ζωγραφιές της Ειρήνης Δερμιτζάκη, καμωμένες από θύμησες του μινωικού πολιτισμού, για ένα ηλιόλουστο νησί, για τον τόπο που γεννάει θεούς κι ανθρώπους μαζί.

Πετάει παντού σε ήλιο και βροχή πάνω σε μια Σαΐτα από το

http://www.saitapublications.gr/2013/10/ebook.51.html

Αριστείδης Μιχαλόπουλος: Οι άπαιχτοι

Μα αυτός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε μπαμπάς, αλλά ούτε ο Νικόλας και ο Οδυσσέας είναι δύο οποιαδήποτε παιδιά. Η αλήθεια είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια αχτύπητη τριάδα. Ο μπαμπάς, παρότι τα δυο του αγόρια «του τη λένε», δε μοιάζει να το βάζει κάτω. Έχει αναλάβει τη σταυροφορία της Δημιουργικότητας. Η φαντασία του είναι ανεξάντλητη και σαν στρατηγός οδηγεί τους «άνδρες του» στο να ξετρυπώσουν τους εχθρούς που δεν είναι άλλοι από τη βαρεμάρα, τον μιμητισμό, τη μονοτονία και φυσικά να αποφύγουν τις παγίδες που τους στήνουν καλοπιάνοντάς τους δήθεν με ηλεκτρονικά παιχνίδια και έργα στην τηλεόραση, έτοιμα φαγητά, εθιστικά γλυκά.

Ο μπαμπάς μού θυμίζει τον Κύρο Γρανάζη που διάβαζα κάποτε παιδί. Κάθε του λέξη είναι και ένα ευφάνταστο εύρημα. Δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο, το καθετί -όσο ασήμαντο κι αν είναι- θα γίνει υλικό για μια ιστορία, μια δραστηριότητα. Κάποτε, αυτός ο μπαμπάς λέει και τερατολογίες. Μα είναι μόνο για να δοκιμάσει τον έξυπνο Νικόλα και τον αμφισβητία Οδυσσέα.

Μέσα από ευρηματικότατους διαλόγους, ο Αριστείδης Μιχαλόπουλος ξεσηκώνει και τη δική μας φαντασία. Μα όχι μόνο! Είναι διασκέδαση να διαβάζεις τις περιπέτειες ή τα γυμνάσματα στα οποία ο μπαμπάς υποβάλλει τους γιους του. Ξεκαρδιστικές οι απορίες του Οδυσσέα, ακόμη πιο ξεκαρδιστικές οι απαντήσεις του ή ο τρόπος που η ηλικία του αντιλαμβάνεται τον μεταφορικό λόγο. Ο Οδυσσέας είναι ένας γνήσιος αμφισβητίας αλλά και καταφερτζής, όπως μόνο τα πιτσιρίκια διεκδικούν επάξια τον χαρακτηρισμό. Ο Νικόλας πάλι, σαν πιο μεγάλος, αρέσκεται στο να περνιέται όντως για σοβαρός. Περήφανα συναγωνίζεται τον μπαμπά σε ταχύτητα φανταστικών μαγειρεμάτων και εφευρετικότητα.

Αυτό το βιβλίο δε θα με άφηνε ήσυχη, αν δεν το διάβαζα απνευστί. Και πάλι όμως, μου άνοιξε την όρεξη να αναζητήσω κι άλλα του Αριστείδη Μιχαλόπουλου που κατά τη γνώμη μου είναι ένας γνήσιος παραμυθάς, ο άνθρωπος που οπουδήποτε και να βρεθεί, με μόνη τη φαντασία του, θα καταφέρει να κάνει το κοινό του να τον παρακολουθεί με ανοιχτό το στόμα. Νομίζω πως και ναυαγός σε ερημονήσι να ήταν, με ένα ψαροκόκαλο και ένα βότσαλο μονάχα θα έστηνε ολόκληρη βεγγέρα.

Προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε πώς μπορεί κανείς να κάνει κατασκήνωση στον κήπο του, πώς η απόλαυση ενός παγωτού γίνεται μεγαλύτερη όταν έπεται του κυνηγιού ενός θησαυρού, τι κάνει κανείς μέσα στο αυτοκίνητο όταν αυτό βρίσκεται σε κρίση καθαριότητας, πώς μία απλή βόλτα δύο τετραγώνων γίνεται πιο συναρπαστική από εξερεύνηση στη ζούγκλα και άλλα πολλά. 

Γνωρίστε το έργο του συγγραφέα στο http://www.aristides.gr/

Ειρήνη Δερμιτζάκη, Βιργινία Χρυσουλάκη: Τα αφόρετα παπούτσια

Αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία του Μίχου του τσαγκάρη. Είναι μια αφήγηση για μεγάλες καρδιές. Γιατί μεγάλη ήταν και η καρδιά του Μίχου με αγάπη για τη δουλειά του και τον κόσμο όλον. Και σαν παντρεύτηκε κι έμαθε πως θα γινότανε πατέρας, ξεκίνησε να φτιάχνει ένα μικροσκοπικό ζευγάρι παπούτσια για τον γιο του που θα καμάρωνε σε λίγο καιρό. Μα το παιδί ήταν κορίτσι κι ο Θεός, η μοίρα ή η τύχη δεν ευλόγησε το ζευγάρι με άλλο παιδί. Ποιος θα φορούσε τα παπούτσια που με τόση τέχνη έφτιαξε ο κυρ Μίχος;

Δε θα ιστορήσω τη συνέχεια αυτού του παραμυθιού που με μάγεψε με την απλότητα και την αγάπη που ξεχείλιζε, από την πρώτη φορά που το διάβασα. Θα σας αφήσω να διαβάσετε και να πάρετε τα δικά σας μηνύματα από αυτή την ιστορία. Κι έχει σίγουρα πολλά το κείμενο που έχουν τόσο όμορφα γράψει η Ειρήνη Δερμιτζάκη και η Βιργινία Χρυσουλάκη κι έχει στολίσει με τα συναισθήματα έντονα αποτυπωμένα στις ζωγραφιές των ηρώων η Ειρήνη Δερμιτζάκη.

Φορέστε «τα αφόρετα παπούτσια», γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο σε αυτή τη γη, σε αυτή τη ζωή και πετάξτε μαζί τους πάνω σε μια Σαΐτα στο http://www.saitapublications.gr/2013/10/ebook.49.html

Μαρίνα Καβαλλιεράκη: Ένα ουράνιο τόξο μαλλιά κουβάρια

 Η αλήθεια είναι πως η Ουρανία, η νεράιδα του ουράνιου τόξου, έχει πολλή δουλειά σήμερα. Μπόρες σε όλη την Ελλάδα, κι αυτή τρέχει από τη μία άκρη στην άλλη, για να απλώσει τις κορδέλες με τα χρώματα. Μα οι κορδέλες όχι μόνο έχουν κουραστεί και ζητάνε διακοπές, αλλά μαλώνουν και για το ποιανής το χρώμα είναι πρώτο και καλύτερο. Άλλη ισχυρίζεται πως είναι το δικό της το ελπιδοφόρο, άλλη πως έχει την πρωτιά, γιατί το δικό της είναι ζεστό και ζουμερό. Τσακώνονται, και όλες μαζί γίνονται ένα κουβάρι, χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν σε μια καμινάδα. Άντε να δούμε τώρα που γέμισαν στάχτη, ποια είναι η πιο όμορφη. Τι θα κάνει με όλες αυτές τις άτακτες η Ουρανία; Θα καταλάβουν επιτέλους πως το κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο είναι σημαντικό και πως η αξία δε μετριέται με τίτλους και πρωτεία;

Ένα πολύ όμορφο παραμύθι γραμμένο από τη Μαρίνα Καβαλλιεράκη και στολισμένο ξεσηκωτικά από τον Πάρη Χαραλαμπίδη, πετάει κι αυτό ελεύθερα και σε ψηφιακή μορφή πάνω σε μια Σαΐτα.

Όπως μας λέει η ίδια η συγγραφέας το παραμύθι ή «μαμύθι» της είναι η αφορμή για να μάθουν τα παιδιά τη σημασία του να είσαι διαφορετικός, το πώς δημιουργούνται τα χρώματα, τι είναι το ουράνιο τόξο και ποιοι μύθοι υπάρχουν γι’ αυτό, αλλά και μια καλή ευκαιρία ενός μαθήματος γεωγραφικού προσανατολισμού.

Χορταστικό λοιπόν το περιεχόμενο, με δραστηριότητες, πληροφορίες και κατασκευές, ακόμη κι ένα όμορφο τραγουδάκι θα βρούμε μέσα.

Το «ένα ουράνιο τόξο μαλλιά κουβάρια» είναι μια πρόσκληση και πρόκληση στην παιδική δημιουργία.

Το διαβάζουμε ψηφιακά στο http://www.saitapublications.gr/2013/09/ebook.43.html

Δημήτρης Κανελλόπουλος: Ο Κανελής γνωρίζει την Αθήνα

Μα τι ζητούσε αλήθεια ο Κανελής; Απλά να μπορεί να πετάει. Ε, ας μπει σε ένα αεροπλάνο! θα απαντούσε κάποιος ρεαλιστής. Μα τι να τον κάνουμε τον ρεαλισμό, όταν η φαντασία κάνει ανέξοδες πτήσεις;

Το μαγικό ραβδί του Δημήτρη Κανελλόπουλου απογειώνει το μπρούτζινο αλογάκι που μπούχτισε να ακούει για την Αθήνα, αλλά να μη μπορεί να τη δει, καρφωμένο στο μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας του Χολαργού. Ένα καλοσυνάτο ανθρώπινο χέρι προσφέρει στον Κανελή μας το μαρτάκι του (το κλώστινο βραχιολάκι που προστατεύει από τον ήλιο του Μάρτη) κι αυτός με τη σειρά του το χαρίζει στο χελιδόνι για να το χρησιμοποιήσει για να χτίσει τη φωλιά του. Το χελιδόνι τού κάνει δώρο την πραγματοποίηση της ευχής του, κι έτσι ο Κανελής μετατρέπεται σε Πήγασο και η ιστορία μας ξεκινάει. Θα συναντήσει έναν άσπρο ελέφαντα, α! συγγνώμη, δεν έχουμε από αυτούς στην πόλη μας, τον Αλφάδι βλέπει από ψηλά, τον οδοστρωτήρα που δουλεύει για το μετρό, ογκώδη και μεγαλοπρεπή. Και μετά θα πετάξει πάνω από το Μέγαρο Μουσικής, το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία και τέλος την Ακρόπολη.

Ο Κανελής είμαστε όλοι μας, πνεύμα και ψυχή, ελεύθερα και αδέσμευτα μάτια κι αυτιά που βλέπουν και ακούν όσα υπάρχουν γύρω μας, αλλά η καθημερινότητα τα έχει παραγκωνίσει. Αυτή είναι και η αλληγορία του παραμυθιού.

Μέσα από το εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Κανελλόπουλου και τις πανέμορφες ζωγραφιές της Απολλώνιας Παραμυθιώτη, ας μιμηθούμε κι εμείς τον Κανελή γνωρίζοντας την πόλη που κάθε γωνιά της κρύβει μία έκπληξη.

Διαβάζουμε το ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο στο http://www.saitapublications.gr/2013/09/ebook.47.html.

Η Ερίλια πάει ταξίδι: Προορισμός η Σαΐτα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Ερίλια. Ναι, αυτή η γνωστή και μη εξαιρετέα ολίγον τυχοδιώκτρια, ταξιδεύτρια, παραμυθατζού. Είχε μόλις φτιάξει τις βαλίτσες της και σκεφτόταν για πού να φύγει. Πολλά ήθελε να δει ακόμη, γι’ αυτό είπε να ψάξει στο διαδίκτυο.

Μια ωραία μέρα του Οκτωβρίου η Ερίλια είδε ένα όνομα: Σαΐτα. Πάτησε τον σύνδεσμο και διάβασε ένα κείμενο που της θύμιζε τις δικές της ιστορίες. Μιλούσε για ανέμους, γρήγορους και βιαστικούς, γλυκούς, μυρωδάτους, ήρεμους, αναζωογονητικούς, χαλαρωτικούς. Και μετά είδε μια φωτογραφία. Σκέφτηκε -παρότι δεν υπήρχε διευκρίνιση- πως ο τύπος της φωτο ήταν ο ίδιος που είχε γράψει το κείμενο.

Η Ερίλια κοίταξε μια ακόμη φορά το κείμενο και μετά τη βαλίτσα της, τίγκα μέχρι επάνω.

«Δεν είναι κατάσταση αυτή!» μουρμούρισε κι πέταξε φουρκισμένη το καλάμι του ψαρέματος και μερικά από τα καπέλα που της είχε χαρίσει από τη συλλογή του ένας ξακουστός καθηγητής.

Ουφ! Επιτέλους, υπήρχε χώρος. Αρκετός και άπλετος όπως λένε επιστημονικά. Μια και δυο, η Ερίλια πήρε αποφασιστικά τα χειρόγραφα από το συρτάρι και τα τακτοποίησε στη βαλίτσα. «Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα», «Ο ήλιος που έχασε τοδρόμο του», «Το αεράκι και η καμινάδα» κι ένα σωρό ακόμη που δε χρειαζόταν να διαβάσει τους τίτλους, αφού τα είχε γράψει μετά από κάθε εξερευνητικό ταξίδι της, οπότε τα ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά.

Έκλεισε τη βαλίτσα, μπήκε στο σούπερ ταχυκίνητό της και σε ελάχιστο χρόνο προσγειώθηκε στην πανέμορφη Καβάλα. Για να μην πάει κι εντελώς απρόσκλητη -ε, θυμήθηκε και τους καλούς της τρόπους- σχημάτισε ένα νούμερο στο κινητό της. Της απάντησε μια πολύ γλυκιά φωνή που ανήκε στον τύπο της φωτογραφίας. Αυτόν ντε, που είπαμε πως έφτιαξε τη Σαΐτα και που τον λέγανε Ηρακλή, αν και αργότερα η Ερίλια έμαθε πως μερικοί τον γνωρίζουν σαν Νικηφόρο.

Για να μη σας τα πολυλογώ, πολύ καλά έκανε η Ερίλια και πήγε αυτό το ταξίδι. Γιατί γνώρισε έναν άνθρωπο με απίστευτες ιδέες και μπόλικη τρέλα με την πολιτικώς ορθή έννοια της λέξης. Γιατί βέβαια τρελό ή Δον Κιχώτη θα βιαστεί να πει κανείς κάποιον που το όνειρό του είναι να βρίσκει πάντα τρόπους για να απελευθερώνει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία. Ένας τέτοιος τρόπος είναι και οι εκδόσεις Σαΐτα. Μια πολύχρωμη και ευέλικτη πορεία των λέξεων μέσα στο διαδίκτυο για ελεύθερα αναγνωστικά ταξίδια. Μια συνεχής πρόκληση στη φαντασία, αλλά κι ένα φιλόξενο σπίτι για κάθε δημιουργό που από παιδί τού άρεσε να πετάει σαΐτες.

Καθώς τα έγραφε όλα αυτά η Ερίλια θυμήθηκε πως κι αυτής της άρεσαν οι σαΐτες από μικρή. Αλλά και οι ανεμόμυλοι, ξέρετε αυτοί με τα πολύχρωμα φτερά που μοιάζουν με χρωματιστό τρεχούμενο νερό καθώς τους φυσάει το αεράκι.

Κι η Ερίλια χαμογέλασε με το που τα σκέφτηκε όλα αυτά. Της είχε έρθει μόλις μια καινούρια ιδέα. Προς το παρόν, θα τη μοιραστεί με τον Νικηφόρο, αυτόν της Σαΐτας, που τον λένε κανονικά Ηρακλή. Ε, μετά, πού θα πάει; Θα το μάθουμε κι εμείς!

Μπορείτε να δείτε το παραπάνω άρθρο στις σελίδες 54-55 του περιοδικού www.bonusmallmag.gr (Τεύχος 13, Απρίλιος 2013) και να διαβάσετε κι άλλα ενδιαφέροντα άρθρα, πατώντας εδώ.

The sun who lost his way

Title: The sun who lost his way

Author: Evridiki Amanatidou

ISBΝ: 978-618-5040-05-5

Contributors

Cover, Illustrations: Evgenia Papaioannou

Translator: Iliana Mandrani

Page layout: Iraklis Lampadariou

Description

“And what is so wrong with my liking game playing instead of learning Geography?”. That’s what the naughty sun, Shiny, kept saying all the time.

Anyway, the time he should rise and shine in order to start a new day for people has come.

And then…

Then, things got a bit tougher. Cheerful and eager, he began, but soon he got confused and lost his way.

What should people do to help the naughty little one?

A story about the importance of everything, no matter small or big, and the power of helping each other.

This book is flying free on the Internet since March 2013.

Download the book in .pdf (document size: 5,79 ΜΒ)

Read the book online without downloading the file on issuu