Μια φορά
κι έναν καιρό ήταν η Ερίλια. Ναι, αυτή η γνωστή και μη εξαιρετέα ολίγον
τυχοδιώκτρια, ταξιδεύτρια, παραμυθατζού. Είχε μόλις φτιάξει τις βαλίτσες της
και σκεφτόταν για πού να φύγει. Πολλά ήθελε να δει ακόμη, γι’ αυτό είπε να
ψάξει στο διαδίκτυο.
Μια ωραία
μέρα του Οκτωβρίου η Ερίλια είδε ένα όνομα: Σαΐτα. Πάτησε τον σύνδεσμο και
διάβασε ένα κείμενο που της θύμιζε τις δικές της ιστορίες. Μιλούσε για ανέμους,
γρήγορους και βιαστικούς, γλυκούς, μυρωδάτους, ήρεμους, αναζωογονητικούς,
χαλαρωτικούς. Και μετά είδε μια φωτογραφία. Σκέφτηκε -παρότι δεν υπήρχε
διευκρίνιση- πως ο τύπος της φωτο ήταν ο ίδιος που είχε γράψει το κείμενο.
Η Ερίλια
κοίταξε μια ακόμη φορά το κείμενο και μετά τη βαλίτσα της, τίγκα μέχρι επάνω.
«Δεν
είναι κατάσταση αυτή!» μουρμούρισε κι πέταξε φουρκισμένη το καλάμι του
ψαρέματος και μερικά από τα καπέλα που της είχε χαρίσει από τη συλλογή του ένας
ξακουστός καθηγητής.
Ουφ!
Επιτέλους, υπήρχε χώρος. Αρκετός και άπλετος όπως λένε επιστημονικά. Μια και
δυο, η Ερίλια πήρε αποφασιστικά τα χειρόγραφα από το συρτάρι και τα τακτοποίησε
στη βαλίτσα. «Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα», «Ο ήλιος που έχασε τοδρόμο του», «Το αεράκι και η καμινάδα» κι ένα σωρό ακόμη που δε χρειαζόταν να
διαβάσει τους τίτλους, αφού τα είχε γράψει μετά από κάθε εξερευνητικό ταξίδι
της, οπότε τα ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά.
Έκλεισε
τη βαλίτσα, μπήκε στο σούπερ ταχυκίνητό της και σε ελάχιστο χρόνο προσγειώθηκε
στην πανέμορφη Καβάλα. Για να μην πάει κι εντελώς απρόσκλητη -ε, θυμήθηκε και
τους καλούς της τρόπους- σχημάτισε ένα νούμερο στο κινητό της. Της απάντησε μια
πολύ γλυκιά φωνή που ανήκε στον τύπο της φωτογραφίας. Αυτόν ντε, που είπαμε πως
έφτιαξε τη Σαΐτα και που τον λέγανε Ηρακλή, αν και αργότερα η Ερίλια έμαθε πως
μερικοί τον γνωρίζουν σαν Νικηφόρο.
Για να μη
σας τα πολυλογώ, πολύ καλά έκανε η Ερίλια και πήγε αυτό το ταξίδι. Γιατί
γνώρισε έναν άνθρωπο με απίστευτες ιδέες και μπόλικη τρέλα με την πολιτικώς
ορθή έννοια της λέξης. Γιατί βέβαια τρελό ή Δον Κιχώτη θα βιαστεί να πει κανείς
κάποιον που το όνειρό του είναι να βρίσκει πάντα τρόπους για να απελευθερώνει
τη δημιουργικότητα και τη φαντασία. Ένας τέτοιος τρόπος είναι και οι εκδόσεις
Σαΐτα. Μια πολύχρωμη και ευέλικτη πορεία των λέξεων μέσα στο διαδίκτυο για
ελεύθερα αναγνωστικά ταξίδια. Μια συνεχής πρόκληση στη φαντασία, αλλά κι ένα
φιλόξενο σπίτι για κάθε δημιουργό που από παιδί τού άρεσε να πετάει σαΐτες.
Καθώς τα
έγραφε όλα αυτά η Ερίλια θυμήθηκε πως κι αυτής της άρεσαν οι σαΐτες από μικρή.
Αλλά και οι ανεμόμυλοι, ξέρετε αυτοί με τα πολύχρωμα φτερά που μοιάζουν με
χρωματιστό τρεχούμενο νερό καθώς τους φυσάει το αεράκι.
Κι η
Ερίλια χαμογέλασε με το που τα σκέφτηκε όλα αυτά. Της είχε έρθει μόλις μια
καινούρια ιδέα. Προς το παρόν, θα τη μοιραστεί με τον Νικηφόρο, αυτόν της
Σαΐτας, που τον λένε κανονικά Ηρακλή. Ε, μετά, πού θα πάει; Θα το μάθουμε κι
εμείς!
Μπορείτε να δείτε το παραπάνω άρθρο στις σελίδες 54-55 του περιοδικού www.bonusmallmag.gr (Τεύχος 13, Απρίλιος 2013) και να διαβάσετε κι άλλα ενδιαφέροντα άρθρα, πατώντας εδώ.
