Βιργινία Χρυσουλάκη: Η σπορά του ήλιου

Εκεί στο νησί του ήλιου, ζει η Μαρία συντροφιά με το γέλιο και το δάκρυ, τις χαρές και τις λύπες της ζωής. Γιατί έτσι είναι τα ανθρώπινα, μια ήλιος και μια βροχή. Γεννήσεις, θάνατοι, γάμοι, αποχαιρετισμοί και νέα συναπαντήματα. Κι έτσι μεγαλώνει η Μαρία, παντρεύεται τον Μανούσο και γεννάει τον Αντώνη της. Κι όπως η Μαρία ποτίζει τον κήπο της, έτσι κι ο μικρός Αντώνης με το ποτιστηράκι του ραντίζει τις λακκουβίτσες. Μα τι θα φυτρώσει εκεί πέρα; Α, δε σας το λέω αυτό, είναι το μεγάλο μυστικό της ιστορίας μας.

Ένα τρυφερό αφήγημα, βελούδινο σαν το μάγουλο ενός μικρού παιδιού, που μοιάζει σαν την ανάσα που χουχουλιάζει την παγωμένη παλάμη. Μια μικρή ιστορία με ένα μεγάλο νόημα. Γιατί όλα στη ζωή έχουν τη θέση τους και την αξία τους, ακόμη κι αυτό το δάκρυ, όσο πικρό κι αν είναι, γεννάει νέα ζωή, χαρά κι ήλιο που φωτίζει γύρω του.

Όμορφα λόγια της Βιργινίας Χρυσουλάκη στολισμένα με τις ζωγραφιές της Ειρήνης Δερμιτζάκη, καμωμένες από θύμησες του μινωικού πολιτισμού, για ένα ηλιόλουστο νησί, για τον τόπο που γεννάει θεούς κι ανθρώπους μαζί.

Πετάει παντού σε ήλιο και βροχή πάνω σε μια Σαΐτα από το

http://www.saitapublications.gr/2013/10/ebook.51.html

Αριστείδης Μιχαλόπουλος: Οι άπαιχτοι

Μα αυτός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε μπαμπάς, αλλά ούτε ο Νικόλας και ο Οδυσσέας είναι δύο οποιαδήποτε παιδιά. Η αλήθεια είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια αχτύπητη τριάδα. Ο μπαμπάς, παρότι τα δυο του αγόρια «του τη λένε», δε μοιάζει να το βάζει κάτω. Έχει αναλάβει τη σταυροφορία της Δημιουργικότητας. Η φαντασία του είναι ανεξάντλητη και σαν στρατηγός οδηγεί τους «άνδρες του» στο να ξετρυπώσουν τους εχθρούς που δεν είναι άλλοι από τη βαρεμάρα, τον μιμητισμό, τη μονοτονία και φυσικά να αποφύγουν τις παγίδες που τους στήνουν καλοπιάνοντάς τους δήθεν με ηλεκτρονικά παιχνίδια και έργα στην τηλεόραση, έτοιμα φαγητά, εθιστικά γλυκά.

Ο μπαμπάς μού θυμίζει τον Κύρο Γρανάζη που διάβαζα κάποτε παιδί. Κάθε του λέξη είναι και ένα ευφάνταστο εύρημα. Δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο, το καθετί -όσο ασήμαντο κι αν είναι- θα γίνει υλικό για μια ιστορία, μια δραστηριότητα. Κάποτε, αυτός ο μπαμπάς λέει και τερατολογίες. Μα είναι μόνο για να δοκιμάσει τον έξυπνο Νικόλα και τον αμφισβητία Οδυσσέα.

Μέσα από ευρηματικότατους διαλόγους, ο Αριστείδης Μιχαλόπουλος ξεσηκώνει και τη δική μας φαντασία. Μα όχι μόνο! Είναι διασκέδαση να διαβάζεις τις περιπέτειες ή τα γυμνάσματα στα οποία ο μπαμπάς υποβάλλει τους γιους του. Ξεκαρδιστικές οι απορίες του Οδυσσέα, ακόμη πιο ξεκαρδιστικές οι απαντήσεις του ή ο τρόπος που η ηλικία του αντιλαμβάνεται τον μεταφορικό λόγο. Ο Οδυσσέας είναι ένας γνήσιος αμφισβητίας αλλά και καταφερτζής, όπως μόνο τα πιτσιρίκια διεκδικούν επάξια τον χαρακτηρισμό. Ο Νικόλας πάλι, σαν πιο μεγάλος, αρέσκεται στο να περνιέται όντως για σοβαρός. Περήφανα συναγωνίζεται τον μπαμπά σε ταχύτητα φανταστικών μαγειρεμάτων και εφευρετικότητα.

Αυτό το βιβλίο δε θα με άφηνε ήσυχη, αν δεν το διάβαζα απνευστί. Και πάλι όμως, μου άνοιξε την όρεξη να αναζητήσω κι άλλα του Αριστείδη Μιχαλόπουλου που κατά τη γνώμη μου είναι ένας γνήσιος παραμυθάς, ο άνθρωπος που οπουδήποτε και να βρεθεί, με μόνη τη φαντασία του, θα καταφέρει να κάνει το κοινό του να τον παρακολουθεί με ανοιχτό το στόμα. Νομίζω πως και ναυαγός σε ερημονήσι να ήταν, με ένα ψαροκόκαλο και ένα βότσαλο μονάχα θα έστηνε ολόκληρη βεγγέρα.

Προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε πώς μπορεί κανείς να κάνει κατασκήνωση στον κήπο του, πώς η απόλαυση ενός παγωτού γίνεται μεγαλύτερη όταν έπεται του κυνηγιού ενός θησαυρού, τι κάνει κανείς μέσα στο αυτοκίνητο όταν αυτό βρίσκεται σε κρίση καθαριότητας, πώς μία απλή βόλτα δύο τετραγώνων γίνεται πιο συναρπαστική από εξερεύνηση στη ζούγκλα και άλλα πολλά. 

Γνωρίστε το έργο του συγγραφέα στο http://www.aristides.gr/

Ειρήνη Δερμιτζάκη, Βιργινία Χρυσουλάκη: Τα αφόρετα παπούτσια

Αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία του Μίχου του τσαγκάρη. Είναι μια αφήγηση για μεγάλες καρδιές. Γιατί μεγάλη ήταν και η καρδιά του Μίχου με αγάπη για τη δουλειά του και τον κόσμο όλον. Και σαν παντρεύτηκε κι έμαθε πως θα γινότανε πατέρας, ξεκίνησε να φτιάχνει ένα μικροσκοπικό ζευγάρι παπούτσια για τον γιο του που θα καμάρωνε σε λίγο καιρό. Μα το παιδί ήταν κορίτσι κι ο Θεός, η μοίρα ή η τύχη δεν ευλόγησε το ζευγάρι με άλλο παιδί. Ποιος θα φορούσε τα παπούτσια που με τόση τέχνη έφτιαξε ο κυρ Μίχος;

Δε θα ιστορήσω τη συνέχεια αυτού του παραμυθιού που με μάγεψε με την απλότητα και την αγάπη που ξεχείλιζε, από την πρώτη φορά που το διάβασα. Θα σας αφήσω να διαβάσετε και να πάρετε τα δικά σας μηνύματα από αυτή την ιστορία. Κι έχει σίγουρα πολλά το κείμενο που έχουν τόσο όμορφα γράψει η Ειρήνη Δερμιτζάκη και η Βιργινία Χρυσουλάκη κι έχει στολίσει με τα συναισθήματα έντονα αποτυπωμένα στις ζωγραφιές των ηρώων η Ειρήνη Δερμιτζάκη.

Φορέστε «τα αφόρετα παπούτσια», γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο σε αυτή τη γη, σε αυτή τη ζωή και πετάξτε μαζί τους πάνω σε μια Σαΐτα στο http://www.saitapublications.gr/2013/10/ebook.49.html

Μαρίνα Καβαλλιεράκη: Ένα ουράνιο τόξο μαλλιά κουβάρια

 Η αλήθεια είναι πως η Ουρανία, η νεράιδα του ουράνιου τόξου, έχει πολλή δουλειά σήμερα. Μπόρες σε όλη την Ελλάδα, κι αυτή τρέχει από τη μία άκρη στην άλλη, για να απλώσει τις κορδέλες με τα χρώματα. Μα οι κορδέλες όχι μόνο έχουν κουραστεί και ζητάνε διακοπές, αλλά μαλώνουν και για το ποιανής το χρώμα είναι πρώτο και καλύτερο. Άλλη ισχυρίζεται πως είναι το δικό της το ελπιδοφόρο, άλλη πως έχει την πρωτιά, γιατί το δικό της είναι ζεστό και ζουμερό. Τσακώνονται, και όλες μαζί γίνονται ένα κουβάρι, χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν σε μια καμινάδα. Άντε να δούμε τώρα που γέμισαν στάχτη, ποια είναι η πιο όμορφη. Τι θα κάνει με όλες αυτές τις άτακτες η Ουρανία; Θα καταλάβουν επιτέλους πως το κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο είναι σημαντικό και πως η αξία δε μετριέται με τίτλους και πρωτεία;

Ένα πολύ όμορφο παραμύθι γραμμένο από τη Μαρίνα Καβαλλιεράκη και στολισμένο ξεσηκωτικά από τον Πάρη Χαραλαμπίδη, πετάει κι αυτό ελεύθερα και σε ψηφιακή μορφή πάνω σε μια Σαΐτα.

Όπως μας λέει η ίδια η συγγραφέας το παραμύθι ή «μαμύθι» της είναι η αφορμή για να μάθουν τα παιδιά τη σημασία του να είσαι διαφορετικός, το πώς δημιουργούνται τα χρώματα, τι είναι το ουράνιο τόξο και ποιοι μύθοι υπάρχουν γι’ αυτό, αλλά και μια καλή ευκαιρία ενός μαθήματος γεωγραφικού προσανατολισμού.

Χορταστικό λοιπόν το περιεχόμενο, με δραστηριότητες, πληροφορίες και κατασκευές, ακόμη κι ένα όμορφο τραγουδάκι θα βρούμε μέσα.

Το «ένα ουράνιο τόξο μαλλιά κουβάρια» είναι μια πρόσκληση και πρόκληση στην παιδική δημιουργία.

Το διαβάζουμε ψηφιακά στο http://www.saitapublications.gr/2013/09/ebook.43.html