Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

Ο συγγραφέας Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος γράφει ένα κείμενο γεμάτο ευαισθησία και προβληματισμούς με αφορμή τον Λάμπη της Σαϊτοπαρέας μας. Ευχαριστούμε και τον συγγραφέα και το http://www.mysalonika.gr για τη φιλοξενία.
Και να ήταν μόνο ο ήλιος αυτός που έχει χάσει το δρόμο του… θα ήταν καλά για εμάς.
Οι περισσότεροι – σκεπτόμενοι και μη σκεπτόμενοι – στη πορεία της καθημερινότητας έχουμε χάσει το δρόμο μας.
Οι ιεραρχήσεις μας τώρα πια είναι τώρα περισσότερο χαλαρές, η συνείδησή μας είναι ιδιαίτερα ελαστική και τα θέλω προσπαθούν να βρουν τη θέση τους στα ράφια του ψυγείου.
Ερωτευόμαστε τις πιο πολλές φορές τα λάθος άτομα…
Δεν εκτιμάμε αυτό το οποίο έχουμε κατακτήσει με τόσους κόπους, επειδή το θεωρούμε δεδομένο…
Χάνουμε την ουσία των πραγμάτων…
Δημιουργούμε εξαρτήσεις που θα έπρεπε να αποτινάξουμε με τη πρώτη ευκαιρία!
Φοβερές οι ιδεολογικές αγκυλώσεις του πνεύματος και της ψυχής…
Ας πάψουμε να κυνηγάμε φαντάσματα…
Χαίρομαι πραγματικά που τούτες τις δύσκολες ώρες υπάρχουν γενναίοι συγγραφείς, αλλά και σπουδαίοι εκδοτικοί οίκοι που πράττουν διαφορετικά.
Σκέπτονται διαφορετικά από τη μάζα και προφανώς δρουν διαφορετικά.
Χαρίζουν ουσιαστικά το μόχθο τους προκειμένου να προσφέρουν κι αυτοί το ελάχιστο…  
Το νέο παραμύθι της Ευρυδίκης Αμανατίδου με τον τίτλο «ο ήλιος που έχασε το δρόμο του» αισθάνομαι πως βρίσκει το δρόμο του προς τις διψασμένες καρδιές των μικρών αναγνωστών.
Όλοι μας ξέρουμε τι είναι τα ψηφιακά βιβλία.
Σίγουρα πληρώνεις λιγότερο… και διαβάζεις το βιβλίο της επιλογής σου από την οθόνη του υπολογιστή σου!  
Τα ελεύθερα όμως ψηφιακά βιβλία των εκδόσεων Σαΐτα ανοίγουν άλλους δρόμους!
Μπορείτε να κατεβάσετε ελευθέρα και να διαβάσετε δίχως την παραμικρή δαπάνη τα βιβλία που επιλέγετε…
Αλήθεια πόσοι από τους συμπολίτες μας δυσκολεύονται να αγοράσουν για αυτούς, αλλά και για τα αγαπημένα τους πρόσωπα τα βιβλία που θα ήθελαν;
Πολλοί.
Και κλείνω εδώ το όλο θέμα…
Μια σύντομη περίληψη της ιστορίας του «ελεύθερου» παραμυθιού μας: «Και τι πειράζει που μου αρέσουν τα παιχνίδια και βαριέμαι να μάθω Γεωγραφία;». Αυτό έλεγε συνέχεια ο σκανταλιάρης ήλιος, ο Λάμπης. Έλα όμως που ήρθε η ώρα να ανατέλλει και να φωτίζει, για να ξεκινήσει η μέρα των ανθρώπων. Και τότε… Τότε, τα βρήκε λίγο δύσκολα τα πράγματα. Χαρούμενος και με πολλή όρεξη ξεκίνησε, μα γρήγορα μπερδεύτηκε και λίγο μετά έχασε το δρόμο του. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι για να βοηθήσουν τον άτακτο μικρό; Μια ιστορία για τη χρησιμότητα που έχει το κάθε τι και τη δύναμη της αλληλοβοήθειας.
Που πήγε η αλληλοβοήθεια, ρε παιδιά;
Που είναι θαμμένες οι ιδεολογίες μας;
Δε θα ήθελα να ξεχάσω και τους άλλους συντελεστές αυτής της υπέροχης προσπάθειας: Εικονογράφηση-Εξώφυλλο: Ευγενία Παπαϊωάννου , Επιμέλεια-Διορθώσεις: Ηρακλής Λαμπαδαρίου, Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη.
Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο σας παιδιά!
Να αισθάνεστε πολύ περήφανοι για όλα όσα κάνετε!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Μια δημιουργική σαΐτα



Βρισκόμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να μοιραστούμε μαζί σας το πρώτο άρθρο με τίτλο «Μια δημιουργική σαΐτα» που δημοσιεύτηκε για τις Εκδόσεις μας στην εφημερίδα «ΦΩΝΗ της Ροδόπης» και συγκεκριμένα στο φύλλο της Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου 2012! Συντάκτης του η συγγραφέας του παιδικού παραμυθιού «Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα», κυρία Ευρυδίκη Αμανατίδου.

          Ποιος από εμάς αλήθεια δεν έχει φτιάξει μια σαΐτα για να την ταξιδέψει σαν όνειρο παιδικό όσο πιο μακριά γίνεται; Ποιος δεν έχει βάλει στοίχημα ότι η δική του θα είναι η καλύτερη και γρηγορότερη; Σαΐτες, χάρτινα πουλιά, ταπεινά φτιαγμένα από φύλλα εφημερίδων, να βγάζει η μουτζούρα των λέξεων πάνω στην παλάμη μας.
          Σαΐτες έφτιαξα κι εγώ μικρή κι ακόμη πιο μεγάλη. Και μετά έπλασα τις λέξεις μαζί σε κείμενα που ήθελα να ταξιδέψουν. Η ανησυχία του δημιουργού υπάρχει εκ γενετής θα έλεγα. Η δημιουργικότητα εξάλλου και το ανήσυχο πνεύμα κρατούν πάντα το χέρι ο ένας του άλλου. Μέσα σε αυτή τη διαρκή αναζήτηση, διάβασα για πρώτη φορά δυο μήνες πριν –Σεπτέμβριος– ήταν για τις εκδόσεις Σαΐτα. Μου άρεσε το όνομα και το πολύχρωμο λογότυπο, κάτι μου έκανε κλικ, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην σύγχρονη καθημερινότητά μας, και μπήκα στην ιστοσελίδα των εκδόσεων για να ενημερωθώ καλύτερα.
          Δυο μήνες μετά γράφω μέσα από την καρδιά μου, θέλοντας να μεταφέρω όπως μπορώ καλύτερα τη φιλοσοφία των εκδόσεων. Αυτό που μου έκανε εντύπωση εξ αρχής ήταν η παράγραφος που ξεσηκώνω αυτούσια από την επίσημη σελίδα της Σαΐτας:
          «Αν θέλετε να εκμεταλλευτείτε εμπορικά το έργο σας, μπορείτε να το κάνετε επιλέγοντας έναν από τους πάμπολλους Εκδοτικούς Οίκους που λειτουργούν στη χώρα μας. Σας ευχόμαστε καλή τύχη και σας ευχαριστούμε για τον χρόνο που αφιερώσατε στην ιστοσελίδα των Εκδόσεων Σαΐτα. Αν όμως μοιράζεστε το ίδιο όραμα μ’ εμάς και θέλετε να πάρετε μέρος στο ταξίδι μας, επιλέγοντας να ελευθερώσετε κάποιες από τις λογοτεχνικές σας δημιουργίες, θα χαρούμε πολύ να επικοινωνήσετε μαζί μας».
          Μου άρεσε αυτό το σκεπτικό. Το βρήκα ειλικρινές και προκλητικό μαζί. Και μου γεννήθηκε η περιέργεια να ψάξω καλύτερα ποιοι ήταν αυτοί που η δική τους Magna Carta διακηρύσσει ότι: «επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς».
          Δημιουργός των εκδόσεων είναι ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου, ένας νεαρός φιλόλογος από την Καβάλα όπου και εδρεύει η Σαΐτα. Με πλούσια συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις, συστηματική ενασχόληση με τον εθελοντισμό και όνειρό του ένα Σχολείο που θα απελευθερώσει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του μαθητή. Γράφει και ο ίδιος παραμύθια αφού όλοι μας κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας και προσκαλεί ανθρώπους με αντίστοιχες ιδέες και οράματα στα ταξίδια της Σαΐτας.
          Κοντά του, εικονογράφοι, γραφίστες, φιλόλογοι, όλοι τους άνθρωποι με κέφι και δημιουργικότητα, αρωγοί αυτής της προσπάθειας, σε ένα ταξιδιάρικο πλοίο που έχει θέσεις για νέους επιβάτες. Γιατί η Σαΐτα έχει ανοιχτή την πόρτα της σε κάθε νέο δημιουργό και σε αυτούς τους τομείς: να προβάλει το έργο του με και μέσα από τη δημιουργία των ψηφιακών της βιβλίων.
          «Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!» διάβασα ακόμη στην ιστοσελίδα. Η ιδέα είναι λοιπόν να δημιουργηθούν ελεύθερα ψηφιακά βιβλία. Με μηδενικό κόστος για τον συγγραφέα, μηδενικό και για τον αναγνώστη. Με πολύ μεράκι, φρέσκες ιδέες και αντιλήψεις από τη δική τους μεριά. Μου άρεσε όλο αυτό και επικοινώνησα μαζί τους. Με ηλεκτρονικά μηνύματα αρχικά και μετά στο τηλέφωνο. Ζεστά λόγια και μια εξίσου ζεστή φωνή που ο τρόπος και η έκφρασή της δήλωναν όντως την αγάπη για το βιβλίο, τη δημιουργικότητα, την καινοτομία, τη φαντασία, μα πάνω από όλα, διάθεση και επιμονή. Μου γεννήθηκε η εικόνα ενός αισιόδοξου ανθρώπου που έχει σίγουρα ενστερνιστεί το περιβόητο Carpe diem ή ελληνιστί Άδραξε την ημέρα.
          Εμπιστεύτηκα στις εκδόσεις Σαΐτα τις μικρές μου ιστορίες, αυτές του άλλου μου εαυτού, της παραμυθούς Ερίλιας και με συνάρπασε ο τρόπος που τις έκαναν δικές τους. Ένιωσα εξαρχής άνετα. Η δημιουργία του ψηφιακού βιβλίου ήταν ένας συνεχής διάλογος, προτάσεις και αντιπροτάσεις και το συμπέρασμα πως κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο όταν υπάρχει θέληση για ουσιαστική επικοινωνία, όταν έχεις διάθεση να ακούσεις τον άλλον, να ανταλλάξεις ιδέες και γνώσεις.
          Το πιο συναρπαστικό από όλα όμως είναι ότι η Σαΐτα δεν ησυχάζει στιγμή. Μου θυμίζει ένα μεγάλο εργοστάσιο όπου τα μηχανήματα είναι πάντα σε λειτουργία. Νέες ιδέες προβάλουν σε ανύποπτο χρόνο. Μία από αυτές αφορά το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος. Οι εκδόσεις στέλνουν μια ανοιχτή πρόσκληση με τη μορφή διηγήματος και καλούν τον καθένα να γράψει την ιστορία του. Τα διηγήματα θα αποτελέσουν ένα ψηφιακό βιβλίο το οποίο θα πετάξει ελεύθερα και δωρεάν στο διαδίκτυο. Το θέμα των διηγημάτων είναι οι περιπέτειες ενός χαρτονομίσματος από τη μία τσέπη στην άλλη, το ταξίδι του. Το τι μεσολαβεί επαφίεται στη φαντασία του κάθε επίδοξου δημιουργού. Σίγουρα πάντως, μετά από ψηφοφορία των αναγνωστών, θα δούμε συγκεντρωμένες ιστορίες διαφορετικού ύφους και γραφής που θα ζωντανέψουν τη φωνή του χάρτινου νομίσματος. Είμαι πραγματικά περίεργη να δω την υλοποίηση του νέου αυτού διαδικτυακού σχεδίου. Η μέχρι τώρα κοινωνία πολλών δημιουργών μαζί έφερε αισιόδοξα μηνύματα και στον χώρο της γραφής αλλά και σε αυτόν της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.
          Πέρα όμως από αυτόν τον διαγωνισμό, αξίζει κανείς να επισκεφτεί τη σελίδα της Σαΐτας και να κατεβάσει ελεύθερα και δωρεάν με ένα απλό κλικ στον υπολογιστή ή στον αναγνώστη του, τα βιβλία που φέρουν ήδη το λογότυπό της. Οι εκδόσεις Σαΐτα δεν επιδιώκουν το κέρδος ούτε επιζητούν να εμπορευματοποιήσουν την πνευματική ιδιοκτησία. Απλά χαράζουν μια άλλη πορεία πέρα από τα παραδοσιακά και καθιερωμένα με αποδέκτη τον καθένα. Με σεβασμό στον συγγραφέα και στον αναγνώστη, αποτελούν τον συνδετικό κρίκο ώστε τα έργα νέων αλλά και παλαιότερων δημιουργών να χαράξουν μια ελεύθερη πορεία στον διαδικτυακό αέρα.
          Και μια και πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, το νόημά τους για εμένα είναι διπλό. Άλλη μια Σαΐτα από λέξεις, αυτή τη φορά δικές μου ή του alter ego μου, της Ερίλιας, πετάει αυτές τις ημέρες ελεύθερα. «Η πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα», ένα διήγημά μου για παιδιά κάθε ηλικίας. Μιλάει για έναν τόπο γκρίζο και σιωπηλό όπου κανείς πια δε θυμάται τα Χριστούγεννα. Κι όταν τα παιδιά, μέσα από ένα παλιό βιβλίο, μαθαίνουν πώς ήταν ο κόσμος κάποτε, αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Γιατί πάντα υπάρχει τρόπος και χρόνος για θαύματα.
          Και μια και μιλάω για Χριστούγεννα, πολλές θα είναι οι εκπλήξεις που η δημιουργική ομάδα των εκδόσεων ετοιμάζει. Εξάλλου, σήμερα περισσότερο από ποτέ, η προσφορά και ο σεβασμός στους γύρω μας οφείλουν και πρέπει να παίζουν τον πρώτο ρόλο. Και αυτός είναι άλλος ένας στόχος της Σαΐτας.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ο ήλιος που έχασε το δρόμο του

«Και τι πειράζει που μου αρέσουν τα παιχνίδια και βαριέμαι να μάθω Γεωγραφία;». Αυτό έλεγε συνέχεια ο σκανταλιάρης ήλιος, ο Λάμπης.
Έλα όμως που ήρθε η ώρα να ανατέλλει και να φωτίζει, για να ξεκινήσει η μέρα των ανθρώπων.
Και τότε…
Τότε, τα βρήκε λίγο δύσκολα τα πράγματα. Χαρούμενος και με πολλή όρεξη ξεκίνησε, μα γρήγορα μπερδεύτηκε και λίγο μετά έχασε το δρόμο του.
Τι θα κάνουν οι άνθρωποι για να βοηθήσουν τον άτακτο μικρό;
Μια ιστορία για τη χρησιμότητα που έχει το κάθε τι και τη δύναμη της αλληλοβοήθειας.
Το συγκεκριμένο βιβλίο πετάει ελεύθερα στο Διαδίκτυο από τον Νοέμβριο του 2012. http://www.saitapublications.gr/2012/11/ebook.8.html.


Συντελεστές
Εικονογράφηση-Εξώφυλλο: Ευγενία Παπαϊωάννου
Επιμέλεια-Διορθώσεις: Ηρακλής Λαμπαδαρίου
Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Οι κάλτσες στο τζάκι

Χριστούγεννα έρχονται και πολύχρωμα ζευγάρια κάλτσες κρέμονται στο τζάκι. Δεν έχει σημασία που μερικές δεν είναι εντυπωσιακές. Μπορεί να τις έπλεξε κάποια γιαγιά με τις βελόνες ή το βελονάκι, μπορεί αδέξια παιδικά χέρια να τις έφτιαξαν από ένα παλιό ρούχο. Ίσως πάλι να είναι αγορασμένες από ένα κατάστημα όπου έκαναν παρέα με χιλιάδες πολύχρωμα στολίδια. Σημασία έχει πως στις γιορτινές μέρες περιμένουν καρτερικά ένα στοργικό χέρι να τις γεμίσει.
Έτσι το θέλει η παράδοση. Έτσι μου είπαν οι πιο παλιοί. Πώς κάποτε λέει, ζούσε ένας άνδρας μεροκαματιάρης. Εκείνη τη χρονιά, όλες οι συμφορές είχαν πέσει βαριές στις πλάτες του. Είχε χάσει γυναίκα και δουλειά και πάλευε να μη λείψουν τα βασικά από το σπίτι και τις τρεις κόρες του. Έξω, ο τόπος με χιόνι πολλές σπιθαμές. Κι οι κόρες άπλωσαν τα ρούχα μέσα στο σπίτι από δω κι από κει μήπως και στεγνώσουν. Κι όταν άναψαν με τα λιγοστά κούτσουρα το τζάκι, κρέμασαν τις κάλτσες σιμά του να πάρει η θαλπωρή την υγρασία τους. Γρήγορα τα ξύλα σώθηκαν, η φωτιά έσβησε κι οι κόρες άφησαν τις κάλτσες ξοπίσω τους και χώθηκαν σχεδόν νηστικές στα παγωμένα κρεβάτια τους. Τυλίχτηκαν όπως-όπως να ζεσταθούν. Ο πατέρας έγειρε εκεί στο παραγώνι μέχρι που οι έννοιες βάρυναν τα βλέφαρά του κι αποκοιμήθηκε κι αυτός. Μα το κάθισμα ήταν άβολο κι ο ταλαίπωρος ξύπνησε κάμποσες φορές. Κι έτσι δεν είδε τον Αϊ Βασίλη που κατέβηκε από την καμινάδα και γέμισε τις κάλτσες φλουριά. Μα το επόμενο πρωί, όπως κι αν είχε, ήταν πραγματική γιορτή και για αυτούς επιτέλους.
Το έθιμο έμεινε, όπως περνούν από γενιά σε γενιά οι συνήθειες. Κι οι κάλτσες στολίζουν ως τις μέρες μας το τζάκι. Ε, κι αν δεν έχουμε από αυτό, όλο και κάπου θα βρούμε να τις κρεμάσουμε.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Έγραψαν για την Πολιτεία

Η πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα

Η πολιτεία που δεν είχε ΧριστούγενναΤου Τάσου Αγγελίδη- Γκέντζου
Για να δούμε σε πόσεις πόλεις θα γιορτάσουν φέτος τα Χριστούγεννα οι Έλληνες;
Σε πόσα σπίτια τα παιδιά θα πάρουν τα δώρα από τους γονείς και τους
παππούδες τους;
Δε θέλω όμως να είμαι απαισιόδοξος!
Αφορμή για τούτες τις δυσάρεστες αρχικά σκέψεις ήταν το παραμύθι της
Ευρυδίκης Αμανατίδου, το οποίο κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο πριν
από λίγες μέρες από τις εκδόσεις Σαΐτα.
Η <<Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα>> θα σας δώσει μεγάλη χαρά, αλλά
και τεράστια δύναμη αισιοδοξίας!
Ακούστε λοιπόν την περίληψη…
<<Πώς είναι να ζεις σε μία γκρίζα και σιωπηλή πολιτεία; Πώς γίνεται οι
μόνες παιδικές φωνές που ακούγονται να βγαίνουν μέσα από την οθόνη της
τηλεόρασης; Μουντά χρώματα, κουρασμένα βήματα. Πού πήγαν τα
Χριστούγεννα; Ποιος θα τα φέρει πίσω; Μια παρέα παιδιών αρνείται να
δεχτεί το μέλλον που της έχουν ορίσει.>>
Και οι δημιουργός προτρέπει τους μικρούς…
<<Ελάτε να γνωρίσετε τους τρομοκράτες των Χριστουγέννων. Ελάτε να
τραγουδήσουμε τα κάλαντα φορώντας κόκκινα κασκόλ, να κρεμάσουμε
κάλτσες στο τζάκι, να φτιάξουμε τσουρέκια και χριστόψωμα, να
στολίσουμε καραβάκια, να φέρουμε το φως στην Πολιτεία που δεν είχε
τίποτα από όλα αυτά… >>
Μήπως προτρέπει κι εμάς τους μεγάλους;
Τι όμορφες προτροπές!
Σαν ευχές μου ακούγονται!
Θα ήθελα να αναφέρω όλους τους συντελεστές αυτού του ηλεκτρονικού
βιβλίου και να τους ευχαριστήσω για το δώρο τους προς όλους εμάς!
Μπορούμε να κάνουμε δώρο στα παιδιά μας δωρεάν διαδικτυακά παραμύθια…
Να τα πάρουμε στην αγκαλιά μας και να τους τα διαβάσουμε!
Να τους δείξουμε την αγάπη μας!
Τα ωραιότερα πράγματα τελικά στη ζωή είναι δωρεάν…
Τίτλος του βιβλίου: Η πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα
Συγγραφέας: Ευρυδίκη Αμανατίδου
ISBΝ: 978-618-80220-6-5
Εικονογράφηση-Εξώφυλλο: Μαίρη Λαμπαδαρίου
Επιμέλεια-Διορθώσεις: Ηρακλής Λαμπαδαρίου
Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη

Ευχαριστώ και από εδώ τον φίλο συγγραφέα Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο και την http://www.itabloid.gr.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Ευρυδίκη Αμανατίδου: Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα



"Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα" πετάει ελεύθερα στο διαδίκτυο καλώντας μικρούς και μεγάλους να τη γνωρίσουν.


Πώς είναι να ζεις σε μία γκρίζα και σιωπηλή πολιτεία;
Πώς γίνεται οι μόνες παιδικές φωνές που ακούγονται
να βγαίνουν μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης;
Μουντά χρώματα, κουρασμένα βήματα.
Πού πήγαν τα Χριστούγεννα;
Ποιος θα τα φέρει πίσω;


Μια παρέα παιδιών αρνείται να δεχτεί το μέλλον που της έχουν ορίσει.
Ελάτε μαζί μας να γνωρίσετε τους τρομοκράτες των Χριστουγέννων.
Ελάτε να τραγουδήσουμε τα κάλαντα φορώντας κόκκινα κασκόλ, να κρεμάσουμε κάλτσες στο τζάκι, να φτιάξουμε τσουρέκια και χριστόψωμα, να στολίσουμε καραβάκια, να φέρουμε το φως στην Πολιτεία που δεν είχε τίποτα από όλα αυτά…

Από τις εκδόσεις Σαΐτα http://www.saitapublications.gr/